Twee jaar geleden debuteerde Wim Herman Claes uit Rumst met zijn gedichtenbundel ‘Voeten in de klei’. Deze zomer breide hij een vervolg aan zijn oeuvre met ‘Voeten in de oorlog’. Hij wil hiermee de verhalen en emoties van WOII levend houden.
Foto’s: Wim Herman Claes
Met ‘Voeten in de oorlog’ eert Wim de slachtoffers en helden van WOII in een respectvolle en mooie dichtvorm. Hij zette de getuigenissen van verzetsmensen, gevangenen en andere om in poëzie, aangevuld met zes biografieën van getuigen.
Zijn fascinatie voor WOII begon op 11-jarige leeftijd tijdens zijn eerste bezoek aan Fort Breendonk. “Sindsdien ben ik er elk jaar naartoe blijven gaan en me blijven verdiepen. Twee jaar geleden ben ik er ook gestart als gids.” Het zijn de verhalen en getuigenissen van mensen die ooit in het Fort verbleven die aan de basis liggen van Wims gedichten.
De getuigen
Bijvoorbeeld dat van Jules Willems, die als 19-jarige muzikant werd opgepakt tijdens een optreden. “Hij werd in een Duits werkkamp gedwongen om op te treden als entertainment voor de officieren en won zoveel vertrouwen van een cipier dat die ooit vergat een poort te sluiten, waardoor hij kon ontsnappen. Hij werd één van de eerste leraren accordeon op het Conservatorium van Antwerpen en gaf nog les aan Milo en muzikanten uit de band van Bart Peeters.”
Ook het pakkende verhaal van Eva Fastag is verwerkt in de gedichten. Zij werd destijds overgeplaatst naar de Dossinkazerne om er verplicht te werken als typiste, waar ze ooit haar ouders en broers op de lijst moest zetten en zag vertrekken met de trein naar een concentratiekamp. Met haar heeft Wim een unieke connectie gehad. “De laatste twee jaar van haar leven, ze was toen al boven de honderd jaar, heeft zij nog gecorrespondeerd met mijn dochter die toen 9 jaar was. We hebben haar en haar familie ook nog ontmoet hier in België.”
In memoriam
Dergelijke verhalen wegen dus wel degelijk nog zwaar door op de nabestaanden. Met deze bundel wil Wim ervoor zorgen dat die herinneringen erkend worden en nooit verloren gaan. “Vandaag nog worden we dagelijks geconfronteerd met soortgelijke gruwelijke verhalen, maar die lijken allemaal ver van ons bed. Het is belangrijk dat de nieuwe generaties beseffen dat België ook ooit een bezet gebied was. En dat er een enorme prijs betaald is om nu vrij te kunnen rondlopen in een land met een eigen cultuur, taal en autonomie.”
Dat hij die boodschap kan brengen in poëzievorm brengt twee passies van Wim samen. “Poëzie zit sinds ik klein was in mijn hart. Het voelt vertrouwd en fijn dat ik de verhalen die ik zo interessant en belangrijk vind, kan brengen op een originele, creatieve manier”, sluit hij af.